Bezpieczeństwo to potrzeba pierwotna, w swej naturze fundamentalna dla istnienia i rozwoju zarówno jednostek, grup społecznych czy całych narodów. Zapewnienie bezpieczeństwa to priorytetowy cel każdego państwa. Historia uczy, że bez armii, bez siły, bez dyscypliny, nie ma ani niezależności politycznej, ani wolności obywatelskiej (Napoleon Bonaparte) albowiem dobra armia to fundament organizacji państwowej, a tam gdzie jej brak, trudno o dobre prawo, i w ogóle o powstanie czegokolwiek dobrego (Niccolo Machiavelli). Naczelnym wyzwaniem dla narodu pozostaje zatem stworzenie armii zdolnej zapewnić mu obronę i ochronę oraz odstraszanie potencjalnego agresora. Warunkiem skutecznego odstraszania jest zapewnienie takiego potencjału obronnego, ażeby ryzyko agresji w percepcji przeciwnika wzrosło do poziomu, w którym staje się ona nieopłacalna.

Obrona Terytorialna (OT), stanowi uzupełnienie i jednocześnie jest komplementarną częścią potencjału obronnego Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej jako ich piąty rodzaj obejmujący terytorialne organy dowodzenia oraz jednostki Wojsk Obrony Terytorialnej przygotowane do prowadzenia ochrony i obrony miejscowej w stałych rejonach odpowiedzialności w ścisłym współdziałaniu z wojskami operacyjnymi oraz z miejscową administracją rządową i samorządową, służbami i strażami, organizacjami pozarządowymi i społeczeństwem, a także pozarządowymi organizacjami paramilitarnymi.
 

Źródło: Grafika Orła - Dowództwo Wojsk Obrony Terytorialnej
Publikacja: Maciej J. Szeremeta