"Nasz Przemyśl"

aut. Jacek Błoński, „Nasz Przemyśl”, wrzesień 2010 (Nr 72) Dwadzieścia osiem lat temu we wtorek 31 sierpnia 1982 roku w wielu polskich miastach wbrew woli gen. Wojciecha Jaruzelskiego i WRON (Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego) Polacy postanowili uczcić drugą rocznicę porozumień sierpniowych. W kościołach podczas uroczystych mszy świętych modlono się „o Ojczyznę wolną”, a także za dusze zamordowanych  górników i innych ofiar krwawych represji  ze strony SB i MO. Pamiętano również o tysiącach ludzi, którzy ośmielili przeciwstawić słowo i ideały wolności i demokracji przeciw czołgom i zomowskim pałkom.

aut. Dariusz Iwaneczko, „Nasz Przemyśl”, październik 2010 (Nr 73) Po powrocie do władzy w PRL Władysława Gomułki i wraz z rozpoczynającym się procesem tzw. odwilży poststalinowskiej dokonano reorganizacji aparatu bezpieczeństwa. Podstawą tej reorganizacji była ustawa z 13 listopada 1956 r. o zmianie organizacji naczelnych organów administracji publicznej w zakresie bezpieczeństwa publicznego. Rozwiązano wówczas na mocy tej ustawy  Komitet ds. Bezpieczeństwa Publicznego,  a wszelkie sprawy związane z policją polityczną przesunięto do kompetencji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Terenowe jednostki Służby Bezpieczeństwa organizacyjnie zostały włączone do struktur wojewódzkich i powiatowych komend Milicji Obywatelskiej. Na czele każdej komendy stał komendant, a jego pierwszym zastępcą był zastępca ds. bezpieczeństwa. W komendach powiatowych i miejskich MO utworzone zostały referaty ds. bezpieczeństwa kierowane przez zastępców komendantów ds. bezpieczeństwa KP MO bądź KM MO. W 1967 r. KP MO w Przemyślu przemianowano na Komendę Miejską i Powiatową MO. Pion służby bezpieczeństwa został w tym okresie znacząco uszczuplony personalnie.  W latach sześćdziesiątych jednak ponownie nastąpił powolny wzrost liczby etatów w SB, co miało też związek z intensyfikacją działań operacyjnych wymierzonych w Kościół katolicki oraz w środowiska opozycyjne.

aut. Tomasz Pudłocki, „Nasz Przemyśl”, październik 2010 (Nr 73) Zbliżające się wybory samorządowe i nadzwyczajna wręcz aktywność niektórych kandydatów na radnych miejskich zmusza poniekąd do przedstawienia postaci, która w przedwojennym Przemyślu pełniła niebagatelną rolę. Karol Fischer – nauczyciel, inspektor szkolny, a w końcu radny jest przykładem człowieka, który na stanowisko jednego z włodarzy miasta zasłużył sobie swoją długoletnią, ciężką pracą. Takich trafnych wyborów pozostaje mi życzyć i współczesnym mieszkańcom miasta.   

aut. Dariusz Iwaneczko, „Nasz Przemyśl”, sierpień 2010 (Nr 70) W 1948 roku w Polsce zdominowanej przez komunistyczną Polską Partię Robotniczą nastąpiły istotne zmiany polityczne, które rozpoczęły proces monopolizowania systemu władzy. Zakończono zasadniczą część procesu, który doprowadził do rozbicia podziemia antykomunistycznego, doprowadzono do marginalizacji, a następnie faktycznego wcielenia Polskiej Partii Socjalistycznej i utworzenia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w której prym wiedli komuniści ściśle podporządkowani Moskwie. Wreszcie rozprawiono się z jedyną legalnie działającą partią opozycyjną Polskim Stronnictwem Ludowym. Komuniści mogli zatem przystąpić do działań, które miały na celu zuniformizowanie ustroju i życia społecznego ze standardami sowieckimi. Ostrze tzw. walki klasowej zostało tym razem skierowane przeciwko polskiej wsi, którą zamierzano skolektywizować oraz przeciwko Kościołowi katolickiemu. Nowe wyzwania warunkowały.

aut. Tomasz Pudłocki, „Nasz Przemyśl”, wrzesień 2010 (Nr 72) Obchodzona przez nas każdego roku tragiczna rocznica wybuchu II wojny światowej odbiła swoje piętno nie tylko na losach państwa polskiego, ale nade wszystko na życiu pokolenia, któremu przyszło ją przeżyć. Nierzadko – jak w przypadku Adama Remiszewskiego – pełniona funkcja publiczna spowodowała, że najeźdźcy niemiecki i radziecki niemal od razu przyczynili się do fizycznej eliminacji wybijających się przedstawicieli elity intelektualnej i urzędniczej.

aut. Dariusz Hop, „Nasz Przemyśl”, czerwiec 2009 (Nr 57)   Po opisaniu w poprzednim odcinku placu przed Urzędem Miejskim, zajętego dawniej w części przez nieistniejącą zabudowę zachodniej pierzei Rynku, jak również samej siedziby władz miasta, czas na przedstawienie losów najważniejszego placu Przemyśla oraz stojącej przy nim pierzei północnej.

aut. Piotr Michalski, „Nasz Przemyśl”, grudzień 2018 (Nr 170) Okazją do przypomnienia postaci sanitariuszki, legionistki Ireny Benschówny, bohaterskiej obrończyni Przemyśla w czasie walk polsko – ukraińskich toczących się w listopadzie i grudniu 1918r. jest przypadająca w tym roku setna rocznica jej śmierci w bitwie pod Niżankowicami, a także 90 rocznica budowy i poświęcenia pomnika nagrobnego ufundowanego przez działający w Przemyślu Związek Polek.

aut. Jan Krzysztof Mudryk - Wiślicki, „Nasz Przemyśl”, czerwiec 2009 (Nr 57) ZIEMIAŃSKI – W OKU WYWIADÓW  Bardzo szczegółowy opis relacji polsko-rumuńskich  w czasie II wojny światowej zamieścili w kilku publikacjach prof. dr Tadeusz Dubicki, wcześniej dr Leonidas A. B. Kliszewicz. Zagadnienia udziału Rumunów w pomocy Polakom, Rządowi RP i jego rożnym placówkom znalazły swoje odbicie m.in. w pracy T. Dubickiego wydanej w 2000 roku pt. „Bazy wojskowej łączności zagranicznej ZWZ – AK w latach 1939-1945”. W niej przedstawiony został obraz ogromu wysiłku polskich służb konsularnych, wojskowych, politycznych, w tym wywiadowczej pracy przemyślanina kpt. Bolesława Z. Ziemiańskiego.

aut. Jacek Błoński, „Nasz Przemyśl”, grudzień 2008 (Nr 51) W dniu 11 listopada rozpoczął się ostateczny bój o Przemyśl, w którym istotną rolę odegrali żołnierze „kompanii studenckiej”. W jej skład wchodzili uczniowie przemyskich szkół, w tym głównie Gimnazjum Polskiego  na Zasaniu, Krajowej Szkoły Kupieckiej oraz Gimnazjum Polskiego nr 1.

 aut. Lucjan Fac, listopad 2004. L istopad jak zwykle skłania nas do refleksji historycznej, którą najczęściej wywołuje Święto Niepodległości oraz, chociaż coraz rzadziej Powstanie Listopadowe. Ten polski miesiąc, jak to określił Wyspiański ustami Wielkiego Księcia Konstantego Pawłowicza  w „Warszawiance”, ma w swojej historii każde polskie miasto, każda wieś. W naszym przypadku wydarzenia listopadowe związane były z lwowskimi potwierdzając odwieczny związek pomiędzy tymi miastami. Á propos, trudno nie zgodzić się z tak często powtarzanym przez starsze pokolenie powiedzeniem, że Przemyśl bez Lwowa, jest jak księżyc, który wypadł z orbity Ziemi.